حرکت گروه آوا به سمت گوهر دردانه ی استان لرستان " دریاچه گهر"

مروارید درخشان و نیلگون در دل صدف سبزینه ی کوهستان د ر شهر درود. راس ساعت 7 بعد از ظهرسوار قطار شدیم تا کوله کشی در مسافت 20 کیلومتر را تجربه کنیم . ساعت 3 بامداد به شهر درود رسیدیم و مسافتی را با ماشین طی کردیم.پاکیزگی هوا ,چشم انداز آسمان را دو چندان کرده بود. ساعت 3 بامداد به شهر درود رسیدیم.انگار خدا آسمان را ستاره باران کرده بود.دامن پر چین و شکن شب پر از پولکهای نقره ای شده بود.هر از گاهی عبورشهاب سنگی منظره ی شب را رویایی می کرد.کوه پیمایی ساعت 6 صبح شروع شد.مسیری که باید طی میشد همانند نواری طلایی , در چمن گونه ی کوهها امتداد می یافت و به هر طرف که چشم می دوختیم فقط مخمل ناز چمنها که با نگینهای زرد وحشی مزین شده بود ,جلوه گری می کردند.عطر پونه های وحشی , نغمه ی دلنواز رودخانه و وزش نسیم , آدمی را سر مست می کرد.میانه ی روز به دره ی نگاه رسیدیم , نامی که واقعا برازنده ی این نقطه است .چون این دره همانند چشمان زیبایی و جادویی کوهنوردان را نظاره می کند و با نگاه فریبنده اش , همه را محسور جاذبه اش می کند.و پس از دره نگاه , منطقه پنبه کار خودی نشان داد. توقف کنار چشمه و استراحتی کوتاه و آب بازی بچه ها در کنار آب خنک چشمه گرمای هوا را کاسته اما حرارت و عشق رسیدن به دریاچه گهر را دلمان مضاعف میکرد.پس از رسیدن به تپه ی " خدا قوت ",طی پشت سر گذاشتن مسافت 20 کیلو متر ,دریاچه گهر در برابر چشمانمان جلوه گری کرد.چادر های مسافرتی رنگی که در کنار هم برپا شده بود,ساحل دریاچه را بی نهایت زیبا کرده بود.در هر طرف افراد بومی استان لرستان و گروههای محلی با تشکیل حلقه های منظم ,مشغول رقص و پایکوبی بودند. چادرها را روی تپه ی بلندی که به دریاچه مشرف بود برپا کردیم.پس از استقرار در چادرها به تماشای دریاچه پرداختیم .دریاچه را اینطور می توانم توصیف کنم که:

نقاش خلقت ,با انگشتان هنرمندش ,دریاچه را کبود ,آبی و نیلی نقش زده بود.شبی بیاد ماندنی در سواحل دریاچه گهر,آواز موسیقی سنتی ,حلقه های رقصنده که نشان از اتحاد قبایل سنتی بود و هاله های آتش در سیاهی شب ,همگی نشان از صفا و صمیمیت و لذت میان مسافران و توریستها بود.